Bu Lia : kayak apa kita handak tulak pengantinan, abahnya sudah tulak badahulu, kada membawai kita.
Bu Eva : apanya pang ngalihnya, kada payah mehadangi lelakian, ulun gin bisa bekayuh sampan.
Bu Dewi : ulun bebawaan anak kada apaai lih?.
Bu Eva : kadak apa, bawa haja, masih sanggup ulun.
Bu Dewi dan Bu Lia : amun kaitu kami siap-siapai lagi.
Selang beberapa menit kemudian, tiga ibu muda tadi berkumpul kembali di tepi sungai, hendak menyeberang.
Bu Dewi : Panasnya lih, hirang ulun mun kelelawasan
Bu Eva : Batanang haja, ulun ni kuat bekayuh, kadak lawas sampai ke seberang kita.
Bu Lia : Ayuhak umanya budi, ancapi hak lagi bekayuh
Sampan perlahan menyeberangi sungai di tengah terik matahari
Bu Eva : Ngalih jua lih bekayuh bebaju kurung ni.
Bu Dewi : Bukan bekayuh yang ngalih, baju ikam nang basampit, jadinya ngaleh.
Bu Lia : Naham, tu abah nya bulikan umpat orang bepompong
Bu Dewi : Hiih, lakiku ada jua di sana
Bu Eva : Lanjut haja kita, tanggung dah, mun dah tekayuh sampan ni pantang mundur ulun ke belakang