SUATU SIANG DI BELANTARAYA

Bu Lia : kayak apa kita handak tulak pengantinan, abahnya sudah tulak badahulu, kada membawai kita.

Bu Eva : apanya pang ngalihnya, kada payah mehadangi lelakian, ulun gin bisa bekayuh sampan.

Bu Dewi : ulun bebawaan anak kada apaai lih?.

Bu Eva : kadak apa, bawa haja, masih sanggup ulun.

Bu Dewi dan Bu Lia : amun kaitu kami siap-siapai lagi.

Selang beberapa menit kemudian, tiga ibu muda tadi berkumpul kembali di tepi sungai, hendak menyeberang.

Bu Dewi : Panasnya lih, hirang ulun mun kelelawasan

Bu Eva : Batanang haja, ulun ni kuat bekayuh, kadak lawas sampai ke seberang kita.

Bu Lia : Ayuhak umanya budi, ancapi hak lagi bekayuh

Sampan perlahan menyeberangi sungai di tengah terik matahari

Bu Eva : Ngalih jua lih bekayuh bebaju kurung ni.

Bu Dewi : Bukan bekayuh yang ngalih, baju ikam nang basampit, jadinya ngaleh.

Bu Lia : Naham, tu abah nya bulikan umpat orang bepompong

Bu Dewi : Hiih, lakiku ada jua di sana

Bu Eva : Lanjut haja kita, tanggung dah, mun dah tekayuh sampan ni pantang mundur ulun ke belakang